Het roer om
[Recensie] Auteur Dick Laan probeert in dit boekje om het roer volledig om te gooien. Van incidentele magie met elfjes en wolkenmannetjes in vorige Pinkeltje boeken, verandert de auteur nu naar een eigen Pinkeltje tovenaar Tirandu, een egoïstische kwade zoon van de goede tovenaar die zijn eigen vader uitschakelt, en een soort “geest uit de fles” die opgeroepen kan worden.
En daar blijft het niet bij. Als de goede tovenaar verdwijnt en de kwade krachten alle Pinkeltjes bedreigen, wordt Pinkeltje Witbaard de aangewezen Pinkeltje om zelf te gaan toveren. Je merkt aan alles dat dit voor de auteur een overschakeling is naar een onwennige receptuur. De dienstbare, avontuurlijke en zelfverzekerde Pinkeltje Witbaard wordt onzeker, het vertel-tempo in dit boekje is hoger dan je gewend bent, en zodra het einde van het boekje in zicht komt, is Pinkeltje niet bezig met de vraag hoe de goede tovenaar terug moet komen of hoe dit voor altijd voorkomen moet worden. Er gaat zelfs geen afvaardiging naar Koning Diamantus van Sprookjesland.
Verdriet
De auteur komt alleen met een gekunstelde oplossing door Pinkeltje te laten wensen dat degene met het meeste verdriet nu geholpen moet worden. En dat blijkt dan op de omgetoverde goede tovenaar te slaan. Dit Pinkeltje boek is zeker een spannend verhaal, waarin heel wat slachtoffers vallen. Maar wie verwacht dat de goede tovenaar aan het eind nog verdriet heeft om zijn slechte zoon, die komt bedrogen uit. Je zou uit menselijk oogpunt verwachten dat de vader zou zeggen: “hij is slecht, maar hij is toch mijn zoon. Ik heb verdriet om hem.” Dat gaat niet gebeuren. De goede tovenaar is blij dat hij bevrijd is en daar blijft het bij in dit boekje.
Je zou als lezer al bijna gaan denken dat hier de opvolger van Dick Laan al heeft meegeschreven, ook al blijkt dat niet uit de opgave van het boek. Er staat gewoon ‘Dick Laan’ en niet ‘Studio Dick Laan’.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
