Veel zombies en vampieren, maar goede verhalen verder
Disclaimer: ook van mij staat er een verhaal in deze bundel, getiteld Het groene meer.
Het verschijnen van de EdgeZero-anthologie is een jaarlijks terugkerend festijn – de door een jury verkozen beste verhalen uit het voorgaande jaar (die verschenen of aan wedstrijden meededen) worden erin gepubliceerd, één per (combinatie van) auteur(s). Vervolgens komt de publieksverkiezing. Dit keer kunnen lezers tot 10 december hun top 3 van verhalen (gemotiveerd) opsturen om te bepalen wie de felbegeerde EdgeZero-award verkrijgt. Zelf was ik zo gelukkig vorig jaar deze prijs te winnen en dit jaar sta ik opnieuw in de bundel met Het groene meer. Ik lees zelf de bundel ook graag, ten eerste om op de hoogte te blijven van het werk van schrijfcollega’s en mogelijk nieuwe talenten te ontdekken, maar ten tweede omdat het gewoon goede SF-, fantasy- en horrorverhalen zijn (sinds de komst van de ‘… in de polder’-serie is het aandeel horror flink gegroeid).
Polder
Dit jaar lag het niveau ook weer hoog. Dat er veel vampiers in voorkwamen is niet verwonderlijk, gezien het thema van de vorige ‘… in de polder’-uitgave: Bloedzuigers in de polder. Wat me wel opviel was het grote aandeel zombieverhalen en daarvan het opvallend grote aantal verhalen die zombies combineerden met vampiers. Meerdere militaire acties tegen zombies en meerdere vampiers of daarop lijkende monsters die een gemeenschap na een apocalyptische situatie onder hun hoede nemen. De zombieverhalen behoorden (naar mijn mening) niet tot de meest originele bijdragen in deze collectie. Bekende tropes en (behalve in het fantastische Wilde jachten van Laura Scheepers en Mike Jansen) weinig vernieuwende ideeën. In de bredere cultuur zijn vampiers en zombies al weer een tijdje passé en het is makkelijk in te zien waarom, hoewel ik Overdrachtsvlekken van Kelly van der Laan dan wel weer een frisse interpretatie vond bieden.
Stoffig
De SF-verhalen in deze bundel vond ik over het algemeen helaas een beetje stoffig en niet het niveau naderen van korte verhalen in internationale anthologieën. Hier was dan weer Koppoters woorden van Django Mathijsen & Anaïd Haen in positieve zin een uitzondering. En natuurlijk het terecht prijswinnende verhaal van Jorrit de Klerk, het gevoelige en poëtische Het meisje van de duizend onderdelen, dat moet ik hierbij ook noemen.
Waar ik niet zoveel van genoot als de schrijvers beoogden waren de komisch bedoelde fantasyverhalen. Het blijkt toch niet zo eenvoudig die echt grappig te maken en misschien lag het aan het moment waarop ik ze las (in een drukke trein tijdens een stressvolle deadlineweek), maar voor mij werkte de humor niet echt geweldig. Maar ze kwamen door een strenge juryselectie dus ik vertrouw erop dat andere lezers er wel om zullen lachen.
Geloofwaardig
Weinig vernieuwing dus in deze bundel, maar wel enorm veel vermaak en een grote afwisseling. Zo grijnsde ik bij het Holmes-verhaal van Frans van der Eem en was ik onder de indruk van de geloofwaardige historische setting van ‘Het klooster in de duinen’ van Jan J.B. Kuipers. Guido Eekhaut levert met Carcosa een geslaagde hommage aan Ambrose Bierce en Robert W. Chambers en weet de sfeer van de ‘weird fiction’ uit hun tijd goed te treffen. Het verhaal van Abram Hertroys, Huidoffer, was een van de hoogtepunten uit Ganymedes-22 en bleek bij herlezing nog steeds aangrijpend en verrassend. Al met al genoeg te genieten voor liefhebbers van speculatieve fictie en wat mij betreft de vijf sterren waard.
—
Ook verschenen op Hebban
