Het gaat in een rotvaart vooruit
[Recensie] Het is winter in de kleine bakkerij aan het strand en Polly is ervan overtuigd dat dit de beste kerst ooit gaat worden. Plannen worden gesmeed om er een zalige, rustige Kerst van te maken waar genieten centraal staat. Maar wanneer gaat het leven volgens plan? Polly’s beste vriendin vertrouwt haar een gevoelig geheim toe dat het leven van Polly en Huckle drastisch kan veranderen. En dan verschijnt er ook nog plotseling iemand uit Polly’s verleden en wordt het nog ingewikkelder. Polly vindt meestal troost bij het bakken, maar ze heeft het gevoel dat het dit keer niet genoeg zal zijn. Gaat het de langverwachte beste Kerst ooit worden, of vallen de plannen in het water ?
Ongelooflijk maar waar, dit boek is mijn allereerste kennismaking met Jenny Colgan, en dus ook het eerste boek in deze reeks dat ik lees. Winter in de kleine bakkerij aan het strand is het derde deel van De kleine bakkerij-serie. Ik ben er met een beetje spanning aan begonnen. Gaat dit wel goedkomen. Ga ik kunnen in het verhaal geraken zonder de eerste 2 delen gelezen te hebben? Het boek begint met een kleine herhaling uit de vorige delen. Zo heb je direct de draad (terug) opgepikt. Maar eigenlijk heb ik het niet als een gemis aangevoeld dat ik de vorige delen (nog) niet heb gelezen.
Vanaf het eerste hoofdstuk had het boek me in zijn ban. Wegleggen was moeilijk en het heeft voor een paar korte nachten gezorgd. Eerlijkheidshalve moet ik wel vermelden dat ik bij de inleiding moest wennen aan de manier van schrijven. Deze is eerder afstandelijk. Gelukkig is er zeer snel een ommekeer en wordt de rest van het verhaal zeer persoonlijk en warm geschreven vanuit het oogpunt van Polly. Vanaf dan is de schrijfstijl van Jenny Colgan zeker en vast zeer beeldend. Ik waande me helemaal op het koude eiland. Ik bibberde mee, ik rook de zoete geuren van de bakkerij en ik ben spontaan ook mijn eigen kerstlampjes gaan hangen.
Dit wordt dan aangevuld met de verschillende personages doorheen het boek. Ook hier kon ik me ze onmiddellijk in levende lijve voorstellen, alleszins toch wat de zeer typerende persoonlijkheden en karaktertrekken betreft. En de kers op de taart is natuurlijk Neil, de papegaaiduiker. Dit beestje stel ik mij even lief en schattig voor als zijn echte soortgenoten. Het is een verhaal met zeer veel elementen. Het gaat in een rotvaart vooruit. En de zijlijnen naast het eigenlijke plot bieden allemaal een extraatje aan het boek. Om zo naar een onverwacht, maar zeer mooi einde te groeien. Voor mij had het boek best wel wat dikker mogen zijn. Op die manier zouden bepaalde belangrijke elementen meer uitgewerkt en uitgediept kunnen worden.
Met spijt in het hart heb ik het boek dichtgeslagen. Ik heb genoten. En stiekem ben ik ook een beetje blij dat ik deel 1 en 2 nog moet lezen. Ik zal dus ook met veel plezier deel 3 nog eens herlezen. Ik geef dit boek 4 mooie en sfeervolle sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
