[Recensie] Amaai, voor de tweede maal in 2020 mocht ik een nieuwe Erik Segers recenseren. De vrolijke Vlaming beleefde een productief jaar. Na twee vijfsterren recensies voor respectievelijk Ik ging naar de dokter (2019) en Een meisje met twee borsten (2020), hebben de vele positieve kritieken op beide romans, ongetwijfeld een stimulerende werking gehad bij de auteur. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik als Ollander niet wist wat een lavabo was. ‘Bedankt Erik’, voor de uitleg. Daarnaast heeft corona en de daaraan gekoppelde maatregelen hem veelvuldig gedwongen zijn blokhut op te zoeken. De plek waar zijn creatieve uitspattingen hun uitweg zoeken en vinden. Vraag bij een hoog aanbod blijft of dit mogelijk ten koste van de kwaliteit gaat. Nadat de route van huis naar de huisarts het kleinschalige decor vormden van zijn debuutroman, pakte hij in zijn tweede roman volledig uit (en weer in) door het verhaal over de hele wereldbol te laten plaatsvinden.
In In de lavabo kiest Segers voor een uiterst kleine locatie. Het gehele verhaal speelt zich af in één kamer. De kamer van Floris is klein en dat staat in schril contrast met het aantal personages dat een rol speelt in deze opnieuw absurdistische roman. Als een blijspel met John Lanting, van het Theater van de Lach in de hoofdrol, is dit verhaal een waar deurenpallet aan komende en gaande mensen. Krankzinnige personages met veel verwijzingen naar de eerste twee romans, bezorgen de trouwe lezers een aantal aha-erlebnissen. Voor de nieuwe lezer is er niets aan de hand, het boek is prima los te lezen.
Het boek gaat over Floris, een jongeman die door de corona-pandemie zijn kamer niet meer uit durft te komen, uit angst voor besmetting. Hij vult zijn dagen met masturberen en in bed liggen. Daarnaast proberen mensen uit zijn directe en uit zijn indirecte omgeving, hem te overtuigen zijn angsten kwijt te raken. Het enige dat hij kwijtraakt is zijn buurmeisje Fran, net nu hij een oogje op haar heeft. Zijn zoektocht beperkt zich tot zijn kamer omdat corona een grote zoektocht in de weg staat.
Het verhaal is in dezelfde stijl geschreven als zijn voorgangers. Een cursief geschreven citaat vormt de cliffhanger naar een nieuw hoofdstuk. Gedrukt met een prettig lettertype, twee-en-dertig hoofdstukken en het ontbreken van hoofdstuk twaalf. De reden hiervoor, is mij onbekend. Floris denkt in het verhaal na over het schrijven van een roman. De titel heeft hij al bedacht: Liefde en lijden in tijden van corona. Deze titel is het thema van In de lavabo. En daarmee bekruipt mij het gevoel dat het lichtjes gebaseerd is op de jeugdjaren van de auteur, om in de uitwerking ervan aan alle kanten volledig te ontsporen.
‘Fictie en realiteit lopen toch altijd samen, of ze lopen toch altijd voor een stuk door elkaar. De realiteit voedt de fictie’ (pagina 225).
De verrassende personages, de verbasterde spreekwoorden en gezegdes, de absurdistische gebeurtenissen; alles is weer uit de kast gehaald door de auteur. De auteur die zich net zo kan verheugen op mijn recensies als ik op zijn nieuwe romans. En nu moet ik hem teleurstellen. En daar baal ik enorm van. In deze roman miste ik de frisheid van de twee voorgangers. Te veel een herhaling van zetten, een overdosis aan letterlijke onderbroekenlol waar ik de figuurlijke onderbroekenlol mis. Ik heb niet geschaterd van het lachen. Het al dan niet moeten tonen van de fluit aan werkelijk ieder personage was voor mij kenmerkend voor het gevoel dat de ware creativiteit van de auteur ook in lockdown zit.
Mijn advies aan de auteur is om de tijd te nemen alvorens een nieuwe stap te zetten. Niet voortborduren omdat uitmelken dan op de loer ligt. Erik Segers bezit unieke creatieve talenten. Hij en zijn lezers verdienen een volledig nieuwe creatie. En ik heb daar alle vertrouwen in. Met pijn in het hart, kom ik niet verder dan drie sterren voor In de lavabo. Nog altijd een lezenswaardig boek maar het haalt het, voor mij, niet bij de vorige werk van deze getalenteerde en veelzijdige auteur.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
